Test gry Gwint: Wiedźmińska Gra Karciana

W  zeszłym miesiącu przetestowaliśmy grę pt. Thronebreaker. To pokrewny Gwintowi tytuł skierowany do singlowego gracza: sprawnie umieszczony w fabularnych ramach i korzystający z bardzo podobnych – a w dużej mierze takich samych – kart i zasad. Producent jednak zdecydował się rozdzielić moduły do zabawy solo i sieciowej. O ile za Thronebreakera trzeba zapłacić 100 zł, o tyle prezentowany tu Gwint jest darmowy.

Kto mocniejszy

Zasady w założeniach są proste. Gracze naprzemiennie wykładają na stół karty w ten sposób, aby łączna siła powołanych oddziałów przewyższyła mocą żołnierzy oponenta. Oprócz jednostek zagrywamy również czary i artefakty o działaniu ofensywnym lub defensywnym. Efekty każdej karty opisane są maksymalnie w dwóch, trzech zdaniach. Za ich pomocą możemy przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę – czy to zadając obrażenia wrogom, czy wzmacniając własne jednostki.

Szybko okazuje się, że początkowo proste zasady ulegają skomplikowaniu. Grę rozpoczynamy z wybraną talią startową – każda z pięciu frakcji w grze ma własną. Za gromadzoną podczas rozgrywek walutę możemy wykupywać tzw. beczki z losowo dobranymi kartami, którymi wzmacniamy wspomniane wcześniej talie. Oczywiście mechanika gry ogranicza nas w maksymalnej łącznej mocy kart w talii – uzupełnieniami możemy więc w praktyce podmieniać stare, opatrzone już zaklęcia i żołdaków. Taka optymalizacja stanowi sedno gry: dobierając nowe karty, projektujemy w praktyce sieci nieistniejących wcześniej zależności, które później są często wyzwalane jednym zagraniem i powodują całą kaskadę zdarzeń na stole. Oczywiście wróg robi dokładnie to samo – celem gry jest więc bezustanne ulepszanie swojej talii i przygotowywanie się na najbardziej perfidne zagrania osoby po drugiej stronie stołu.

Dyskusyjna precyzja słowa

W praktyce działa to bardzo dobrze. Gra sporo wycierpiała w fazie otwartych testów, podczas których cechy wielu kart zmieniały się nawet kilkukrotnie, by ostatecznie okrzepnąć w całkiem zbalansowanej postaci. Niestety, twórcy najwyraźniej na tyle mocno skupili się na cyzelowaniu mechaniki, że umknęło im kilka błędów w opisach samych kart. Co gorsza też, w dalszym ciągu niektóre z tych opisów są dwuznaczne. Sprawia to, że nawet najlepiej rozrysowany teoretyczny plan bitwy wymaga rozpoznania bojem i sprawdzenia, jak w praktyce działa dany zestaw. To największy minus gry.

Można też utyskiwać na tempo zdobywania nowych kart. Podczas pierwszych kilkunastu godzin gry udało nam się zdobyć 15 beczek zawierających po 5 nowych, choć czasem powtarzających się kart. To niby dużo, ale wraz z kolejnymi partiami tempo to jednak nieco spada. Można wykazać się cierpliwością, ale i po prostu zapłacić za dodatkowe zestawy – na tym właśnie zarabiają twórcy gry.

Na szczęście rozgrywka jest bardzo przyjemna i gracz nie czuje godzin uciekających przed ekranem. Wyjątkowym plusem tytułu jest fakt, że na swej drodze – nawet w początkowych fazach zabawy – spotykamy graczy, którzy prowadzą swoje oddziały w sposób unikatowy. Jeśli do tego dodać bardzo niskie wymagania sprzętowe gry, to w konsekwencji otrzymujemy tytuł, który powinien sprawić przyjemność naprawdę szerokiemu gronu odbiorców.