Test gry Master of Orion

Przystępna mechanika oraz proporcje czterech „iksów” – eksploracji galaktyk, ekspansji terytorialnej, eksploatacji bogactw naturalnych i eksterminowania konkurencyjnych frakcji – czynią z nowego Master of Orion gratkę dla tych, którzy z takimi tytułami nie mieli dotąd do czynienia.

Hej, Siri

Wobec braku tradycyjnej kampanii pierwsze kroki gracza polegają na wygenerowaniu galaktyki, która na kilkaset lat (tur) stanie się teatrem działań wojenno-dyplomatycznych. Jej wiek oraz „era” technologiczna wpływają na typ dostępnych planet i początkowy arsenał, a od rozmiaru galaktyki zależy, ile z dziesięciu (jedenastu, jeśli posiada się edycję kolekcjonerską gry) ras powalczy o przywództwo wśród gwiazd.

Wybór frakcji przekłada się na priorytety podczas rozgrywki i preferowaną drogę do zwycięstwa – wielkomózgich Psilonów intelekt predestynuje do dominacji technologicznej, a skrzydlaci Alkari wolą wojować tradycyjnie, robiąc użytek z talentu swoich pilotów. Różnice są wyraźne, a sztuczna inteligencja potrafi wykorzystać przewagę.

Świt każdego imperium wygląda jednak podobnie. Spokojniejsze początki ułatwiają opanowanie zasad zarządzania, pomagają też wszechobecne podpowiedzi, przypominanie przed zakończeniem tury o bezczynności floty czy „coroczne” autozapisy. Ponadto część operacji można zautomatyzować – gra pozwala wybrać profil rozwoju danej kolonii i może samoczynnie określić optymalny kierunek odkrywania pobliskich układów. W praktyce jednak pomoc komputera przydaje się głównie podczas prowadzonych w próżni bitew. Potyczki gwiezdnych myśliwców nudzą nawet w trybie kinowym, ich oprawa mogłaby się podobać dekadę temu, a rezultat starć i tak jest przesądzony już na etapie konstruowania statków – choć bazowych typów jednostek jest tylko parę, gracz tworzy ich odmiany, korzystając z odblokowanych technologii. Podczas właściwej walki można co najwyżej korygować prędkość okrętów czy sposób plucia laserami i rakietami.

Droga do Oriona

Drzewko technologiczne (długie, choć nie dość rozgałęzione) jest zresztą jednym z najważniejszych ekranów, które zaprzątają uwagę ukochanych przywódców – wszechstronni badacze potrafią zarówno przyspieszyć asymilowanie się podbitych narodów, jak i opracować broń biologiczną. Używanie tej ostatniej nie jest jednak mądrym pomysłem – potrafi to zaognić stosunki z sąsiadami, a dyplomacja w MoO bywa tyleż fascynującym co niewdzięcznym zajęciem. Traktaty o nieagresji okazują się nietrwałe, wódz rasy Bulrathi przy zawieraniu umów handlowych nagle zaczyna kaprysić, a udający neutralność Darlokowie z powodzeniem sabotują stołeczne fabryki.

Lawirowanie w sieci pokręconych zależności połączone poszukiwaniem mitycznego Oriona, wyjątkowo urodzajnej planety, i utrzymywaniem porządków we własnych koloniach, ma szansę wciągnąć nowych graczy. Pytanie jednak, dla ilu z nich będzie czymś więcej niż zachętą do zmierzenia się z innym sequelem gatunkowej legendy – premiera szóstej Cywilizacji wypada już 21 października.