Wi-Fi do kwadratu

WiMAX jest technologią bezprzewodowego przesyłania sygnału, np. internetu, na bardzo duże odległości. W stacjonarnej wersji technologii – więcej o niej w artykule zamieszczonym na płycie CD – w zależności od czynników środowiskowych (ukształtowanie terenu, zalesienie, położenie nadajnika) – jeden nadajnik może zapewnić zasięg do 50 kilometrów. Oferuje przy tym także znacznie większe prędkości transferu niż konkurencyjne metody dostarczania internetu – teoretycznie nawet do 72 Mb/s, ale w praktyce kilkanaście Mb/s.

Mobilna wersja WiMAX-a wykorzystuje znacznie gęstszą sieć nadajników, których zasięg to około 2 km, a osiągana w praktyce przepustowość to w obecnej wersji technologii maksymalnie 18 Mb/s. Podczas gdy stacjonarny WiMAX jest stosowany głównie na obszarach o niższym zaludnieniu oraz słabej infrastrukturze telekomunikacyjnej i niskiej zabudowie, mobilna wersja technologii ma w założeniach działać w dużych aglomeracjach.

W zasięgu mobilnego WiMAX-a znajduje się obecnie około 430 milionów użytkowników na całym świecie. Szacuje się, że do końca roku powstanie 100 nowych sieci.

Nowa technologia…

Mobilny WiMAX to konkurencja głównie dla sieci Wi-Fi, ale pewne rozwiązania (m.in. koncepcję gęstej sieci nadajników) ma wspólne z sieciami komórkowymi. Choć umożliwia przesyłanie nie tylko transmisji internetowej, ale też np. dźwięku, nie konkuruje pod tym względem z GSM-em z powodu szerokiej dostępności i dobrej infrastruktury telefonii komórkowej w dużych miastach. Mobilny WiMAX stawia na szybką transmisję danych, z którą GSM wciąż radzi sobie średnio, głównie ze względu na szybko spadającą prędkość transmisji wraz ze zwiększaniem odległości użytkownika od nadajnika GSM, tzw. stacji bazowej (BTS).

Konkurując z Wi-Fi, mobilny WiMAX przerasta ją pod wieloma względami – poczynając od wspomnianej już przepustowości. Obecna prędkość 18 Mb/s będzie podnoszona wraz z rozwojem technologii, podczas gdy najszybsze obecnie połączenie komórkowe HSDPA oferuje prędkość 7,2 Mb/s (w przyszłości do 14 Mb/s).

Wysoka przepustowość sieci mobilnych WiMAX wynika z kilku czynników. Najważniejszym jest użycie koncesjonowanych częstotliwości. Oznacza to, że na danym obszarze może działać tylko jedna sieć o danej częstotliwości, którą dostawca zarezerwował w odpowiednim organie państwowym. Dzięki temu sygnał nie jest narażony na zakłócenia, np. przez inne sieci WiMAX. W przypadku sieci Wi-Fi zakłócenia pochodzą od wielu nadajników działających na tym samym obszarze (często nie pomaga nawet użycie innych kanałów oraz mały zasięg pojedynczych sieci), a tej samej częstotliwości co sieci bezprzewodowe używają niektóre telefony przenośne (sygnał o częstotliwości 2,4 GHz emituje nawet kuchenka mikrofalowa).

… a jednak podobna

To jednak nie koniec nawiązań do technologii Wi-Fi. Podobnie jak Wi- -Fi mobilny WiMAX wykorzystuje rozwiązanie MIMO znane szerszej grupie użytkowników z urządzeń sieciowych w wersji 802.11n. W MIMO jest wykorzystywanych kilka anten (zazwyczaj trzy), a sygnał podróżuje od nadajnika do odbiornika kilkoma drogami, odbijając się przy tym od przeszkód terenowych. To rozwiązanie pozwala na zwiększenie zasięgu transmisji. Dodatkowo moc nadajników mobilnego WiMAX-a jest od 10 do 100 razy wyższa niż w hotspotach Wi-Fi (kilkadziesiąt miliwatów).

Tam, gdzie zasięg mobilnego WiMAX-a nie jest wystarczający (podobnie jak w Wi-Fi przepustowość maleje wraz ze spadkiem siły sygnału, a ta spada w miarę zwiększania się odległości od nadajnika), technologia pozwala na stosowanie lokalnych repeaterów, czyli urządzeń z odbiornikiem oraz nadajnikiem o małym zasięgu. Repeater ustawiony we wnętrzu budynku zapewnia taką samą jakość sygnału, jak podczas przebywania poza budynkiem, przy czym jego wykorzystanie jest konieczne jedynie w budynkach tłumiących częstotliwości WiMAX-a – zazwyczaj od 2,3 do 2,5 GHz oraz od 3,4 do 3,5 GHz.

Do odbioru sygnału mobilnego WiMAX-a można wykorzystać np. układy firmy Intel WiMAX/WiFi Link. Znajdują się one np. w niektórych laptopach opartych na platformie Centrino Duo.