W artykule prześledzimy krok po kroku, jak wygląda podróż pakietu danych przez ocean na drugi kontynent.
Z domu do światłowodu
Sygnał wypływający z naszego peceta najpierw musi pokonać odcinek tzw. ostatniej mili, czyli okablowanie doprowadzone do mieszkań. W naszych warunkach to przede wszystkim linie telefoniczne, łącza telewizji kablowej oraz coraz częściej sieć komórkowa. W lokalnym centrum usługowym naszego operatora sygnał opuszcza łącze dostępowe i trafia do infostrady, czyli łącza światłowodowego. Z niewielkimi przerwami na wizytę w routerach, kierujących przepływem informacji w sieci, będzie w nim pozostawał niemal do końca swojej podróży.
Na terenie Polski powstała gęsta sieć światłowodowa. Nie jest to jedna struktura, lecz wiele sieci zbudowanych przez różnych operatorów telekomunikacyjnych. Największą stworzyła TP SA, obecnie istniejąca już pod marką Orange. Liczy blisko 100 tys. kilometrów i dociera nawet do małych miasteczek. Inni operatorzy to m.in. Exatel, który ma światłowody o długości 20 tys. km i przepustowości 320 Gb/s, czy Telekomunikacja Kolejowa, która wzdłuż torów ułożyła 28 tys. km kabli telekomunikacyjnych, z czego ok. 6 tys. to światłowody. Własne ogólnopolskie sieci światłowodowe posiadają także Netia, GTS czy Atman. Jest też sieć Pionier łącząca główne ośrodki akademickie. Własną infrastrukturę mają często również mniejsi operatorzy, działający np. na terenie aglomeracji. Każda z sieci jest w pełni niezależna (patrz ramka „Sieć sieci”), a łącza są wykorzystywane na wiele sposobów: do tworzenia ogólnopolskich sieci korporacyjnych, przesyłania danych z połączeń telefonicznych, rozmów, multimediów.
Punkty styku
Aby sieć operatora telekomunikacyjnego stała się częścią internetu, potrzebny jest jeszcze tzw. punkt wymiany ruchu z innymi sieciami (Internet Exchange
Point). W Polsce jest ich kilkanaście: w Warszawie, Krakowie, Łodzi czy Poznaniu. Punkt wymiany ruchu to wydajny router internetowy, do którego mogą podłączyć swoje łącza wszyscy operatorzy, którzy spełniają wymagania techniczne. Zyskują tak wzajemny, równorzędny dostęp do swoich sieci. Bez tego klient jednego operatora nie mógłby obejrzeć witryny działającej na serwerze podłączonym do sieci konkurencji.
Operatorzy tworzą też dwustronne prywatne połączenia między swoimi sieciami (peering). Przyspiesza to transfer danych między użytkownikami dużych sieci i zwiększa niezawodność, bo dane mogą dotrzeć do celu różnymi drogami.
Połączenie ze światem
Dostawcy usług internetowych w Polsce mają sieci światłowodowe o zasięgu regionalnym, w nielicznych przypadkach wykraczającym poza Polskę (m.in. GTS). Jedynie Orange, zarządzający siecią zbudowaną przez TP, ma dostęp do globalnej sieci szkieletowej należącej do właściciela firmy, koncernu France Telecom. Pozostali operatorzy muszą wykupić dostęp do świata od jednego lub kilku operatorów globalnych sieci szkieletowych, którzy doprowadzili swoje światłowody do Polski, albo dzierżawić łącza od innych międzynarodowych operatorów dysponujących połączeniami z sieciami globalnymi.
Polska ma wiele punktów styku z europejskimi i światowymi sieciami szkieletowymi, których światłowody zostały doprowadzone do naszego kraju. Takie miejsca nazywa się punktami dostępowymi (point of presence) i jest w nich zainstalowany sprzęt pozwalający na wpuszczenie sygnału do światłowodu sieci szkieletowej. Łącza z naszym krajem ma m.in. szwedzka Teliasonara oraz amerykański operator Level 3 Communications.
O tym, w jaki sposób ze światem łączy się twój operator, możesz się dowiedzieć za pomocą programu Traceroute, który dostarcza informacje o trasie pokonywanej przez pakiet do określonego adresu IP.
Jak zobaczysz, przy próbie połączenia z zagranicą, po kilku skokach między routerami w sieci własnej twojego operatora, pakiet przejdzie do sieci operatora o zasięgu kontynentalnym lub globalnym. Jeśli nazwa routera nie zawiera rozpoznawalnej marki, skopiuj i wklej do Google’a dwa ostatnie elementy nazwy domeny. Wtedy dowiesz się, kto łączy cię ze światem.
Aby sieć operatora telekomunikacyjnego stała się częścią internetu, potrzebny jest jeszcze tzw. punkt wymiany ruchu z innymi sieciami (Internet Exchange
Point). W Polsce jest ich kilkanaście: w Warszawie, Krakowie, Łodzi czy Poznaniu. Punkt wymiany ruchu to wydajny router internetowy, do którego mogą podłączyć swoje łącza wszyscy operatorzy, którzy spełniają wymagania techniczne. Zyskują tak wzajemny, równorzędny dostęp do swoich sieci. Bez tego klient jednego operatora nie mógłby obejrzeć witryny działającej na serwerze podłączonym do sieci konkurencji.
