Podsumowanie testu
W teście skupiliśmy się na najnowszych procesorach AMD oraz Intela. W przypadku AMD były to układy oznaczane kodową nazwą Trinity (A6, A8, A10), a także wydajne Vishera (FX). W przypadku Intela wzięliśmy pod uwagę kilka procesorów z rodziny Ivy Bridge: Pentium, Core i3 oraz Core i5. Pominęliśmy najtańsze procesory (Intel Celeron, AMD A4), bo do wielu zadań okazałyby się za słabe. Zrezygnowaliśmy również z testowania droższych układów Intela, które są przeznaczone dla bardziej zamożnych entuzjastów zaawansowanych zadań.
Wydajność procesorów
Do oceny wydajności użyliśmy kilku grup programów: aplikacji użytkowych, typowych benchmarków i gier. Najlepsze wyniki uzyskały oczywiście najdroższe procesory AMD FX-8350 oraz Intel Core i5–3470. Środek stawki to układy AMD FX-6300 i FX-4300, Intel Core i3, a także AMD A10 i A8. Procesory Intel Pentium są tylko nieznacznie wolniejsze. Natomiast bardzo słaby okazał się układ AMD A6–5400K – w zasadzie nie kwalifikuje się do domowych pecetów.
Wyniki oczywiście zależą od tego, jak konkretne aplikacje potrafią wykorzystać możliwości procesorów. Na przykład konwersja wideo za pomocą znanego programu VirtualDub i kodeka x264vfw najszybciej odbywa się na procesorach Intela, ale w pakiecie DVDVideoSoft Free Studio zdecydowanie lepsze są układy AMD FX. Procesory Intela wypadają dobrze w programach, takich jak Photoshop (edycja grafiki) czy Blender (renderowanie grafiki 3D), a układy AMD – znacznie lepiej w zadaniach takich jak kompresja RAR i 7zip, szyfrowanie AES czy obliczenia w środowisku Javy.
W zastosowaniach domowych największa wydajność jest potrzebna oczywiście w grach, dlatego oceniliśmy ją w pięciu nowych tytułach. Testy przeprowadziliśmy w rzeczywistych ustawieniach,
tzn. w rozdzielczości Full HD, na dobrej grafice Radeon HD 7870, z domyślnymi (najczęściej dość wysokimi) ustawieniami gier. Możliwości testowanych procesorów świetnie widać w dwóch nowych grach: Tomb Raider oraz Far Cry 3. W tej pierwszej szybkość wyświetlania grafiki to 112–116 klatek na sekundę, a na procesorze AMD A6–5400K – jedynie 77 kl./s. W drugiej osiągnęliśmy wyniki 68–97 kl./s, a na procesorze A6–5400K – tylko 44 kl./s. W nieco starszej grze Sleeping Dogs benchmark na tym procesorze w ogóle nie chciał się uruchomić. Dlatego jeszcze raz podkreślamy, że osiągi tego układu bardzo odstają od reszty i nie warto go kupować, mimo atrakcyjnej ceny.
Wydajność grafiki
Jak wspomnieliśmy, na zintegrowanych grafikach można pograć w niektóre gry przy niskich ustawieniach obrazu. Zatem ten element należy uznać za atrakcyjny dodatek.
W naszym teście oceny i wagi zostały dobrane w taki sposób, by dobry układ graficzny podnosił ogólną ocenę produktu, a brak grafiki ją obniżał. Aby to osiągnąć, układy potraktowaliśmy bardzo ulgowo. Ocenę bardzo dobrą lub celującą zapewniała płynność grafiki na poziomie 20–30 kl./s, a także wynik w 3DMarku (Cloud Gate) na poziomie ok. 4000 punktów.
Należy również pamiętać, że grafika nigdy nie pracuje sama – zawsze w połączeniu z procesorem. Dlatego wyniki osiągane w tej kategorii zależą od obu elementów. Jest to szczególnie ważne w testach oceniających wydajność HTML5 czy Flasha, a także kodowania wideo przy użyciu GPU. Tu grafika jest równie ważna co sam procesor – może go jedynie nieco odciążyć.
Jak można się spodziewać, świetne wyniki osiągnął Radeon HD 7660D zintegrowany z układem AMD A10–5800K, a także Radeon HD 7560D w układzie A8–5600K. Obie grafiki mocno podniosły końcowe oceny tych procesorów. Bardzo wysoką ocenę uzyskał też Intel HD Graphics 4000 w Core i3–3225. Ma on niezłe wyniki w grach, a także skutecznie odciąża procesor w niektórych aplikacjach, np. podczas konwersji wideo w programie CyberLink MediaEspresso.
Moc i temperatura
Te dwa detale również wpływają na końcową ocenę procesora. Im mniejszy pobór energii, tym mniejsze płacimy rachunki za prąd. Przekłada się to również na temperaturę, a więc konieczność chłodzenia i hałas wytwarzany przez wentylatory. Na energooszczędność ma wpływ również grafika zintegrowana – dzięki niej nie trzeba instalować karty graficznej, która zawsze pobiera dodatkową energię.
Pobór prądu i temperatura pracy zależą m.in. od technologii wytwarzania procesora. Wszystkie współczesne procesory Intela są produkowane w technologii 22 nm, natomiast AMD – 32 nm. Większy tranzystor potrzebuje do pracy większej ilości energii, dlatego układy AMD są generalnie bardziej prądożerne niż Intela. Na przykład komputer z tanim procesorem Pentium G2120 osiąga maksymalną moc 79 W, a ze znacznie wolniejszym AMD A6–5400K – aż 100 W. Na szczęście, gdy komputer nie pracuje, moc jest zbliżona i wynosi 58 W. Po wyjęciu karty graficznej i wykorzystaniu grafiki zintegrowanej spada ona nawet do 38–40 W (zarówno w układach AMD, jak i Intela).
Drugi czynnik, który wpływa na moc i temperaturę procesora, to jego architektura. W układach AMD FX daje się ona mocno we znaki. Na przykład maksymalna moc komputera z procesorem FX-8350 sięga niemal 240 W, dla porównywalnego procesora Intel Core i5–3470 jest to tylko 112 W, a w przypadku znacznie słabszego A10–5800K to około 150 W. Co to oznacza?
Po pierwsze, rdzenie AMD Piledriver są generalnie bardziej prądożerne od Intela Ivy Bridge. Po drugie, fatalny wpływ ma obecna w procesorach AMD FX ogromna pamięć cache L3, która ma pojemność do 8 MB i zajmuje 1/3 powierzchni procesora. W układach z serii A tej pamięci nie ma, więc pobór prądu jest niższy. Jednak zdecydowanie najlepiej pod tym względem spisują się produkty Intela.
