Rozrywka w kieszeni

Konsolka w sieci

Wszystkie wymienione urządzenia mają wbudowany moduł sieci Wi-Fi i można je w ten sposób podłączyć do internetu. Dzięki temu można uruchamiać gry w trybie wieloosobowym. Konsole Sony i NDS dodatkowo umożliwiają wspólną zabawę dwóm graczom bez pośrednictwa internetu. Co ciekawe, wystarczy do tego jeden egzemplarz gry. Potrzebne dane są wysyłane z konsoli, w której umieszczono płytę lub kartridż z aplikacją, do drugiego urządzenia. Podobnie jak Apple, Sony umożliwia zakup gier przez internet za pośrednictwem usługi PS Store. Do zapłaty potrzebna jest wypukła karta kredytowa. Gry pobierane są na kartę pamięci umieszczoną w porcie konsolki. Internetowy sklep Nintendo jest dostępny na razie tylko w Japonii, a do korzystania z niego potrzebna jest konsola w wersji NDSi, której w Europie kupić się nie da.

Setki gier

Skoro grafika na NDS i sama konsola wyglądają nieszczególnie, skąd tak duża popularność konsolki, której światowa sprzedaż przekroczyła w lutym 90 mln sztuk (sprzedaż Sony PSP szacowana jest na 50 mln egzemplarzy)? Siłą NDS jest ogromna biblioteka tytułów – blisko 600 pozycji gier wydanych poza Japonią (liczba tytułów w języku japońskim jest znacznie większa). Wiele spośród nich to gry znakomite, należące do znanych serii, takich jak Mario Bros czy Zelda. Przywiązanie do ulubionej serii jest wśród graczy tak mocne, że premiera nowej gry o głośnym tytule niejednokrotnie motywuje ich do zakupu nowej konsoli.

Dodatkowo, obok tytułów z gatunku RPG czy akcji, zaawansowany gracz znajdzie pokaźną bibliotekę programów „okołogrowych” na NDS, np. Cooking Mama – gra poświęcona gotowaniu, czy Nintendogs, w której gracz zajmuje się hodowlą psów. Za pomocą dotykowego rysika i ekranu są obsługiwane także liczne gry (a w zasadzie programy edukacyjne), np. nauka pisania.

Jest nowocześniej

Kiedy położyć NDS i PSP obok siebie, można odnieść wrażenie, że urządzenia te dzieli epoka rozwoju elektroniki. Obły kształt PSP, duży wyświetlacz 4,3 cala, kilkanaście przycisków – w tym gałka analogowa, port kart pamięci, wyjście audio oraz spore gabaryty (konsolę trzeba obsługiwać, trzymając ją obiema rękami) sprawiają już przy pierwszym kontakcie wrażenie, że jest to urządzenie dużo nowocześniejsze niż NDS Lite.

To pozytywne odczucie nie mija po włączeniu konsolki. Interfejs ma wygląd transparentnych ikon pogrupowanych w zależności od funkcji. Chwila wędrówki po menu pokazuje znaczne różnice w możliwościach PSP i NDS. Konsola Sony oprócz gier może odtwarzać także filmy, muzykę oraz wyświetlać zdjęcia zapisane na kartach Memory Stick Duo. Samo urządzenie nie ma wbudowanej pamięci, na którą użytkownik mógłby coś nagrać, a karta jest potrzebna do zapisywania stanu gry, a czasem nawet uruchomienia aplikacji.

PSP ma także własną przeglądarkę internetową, a nawet klienta Skype, czytnik RSS oraz odtwarzacz internetowych rozgłośni radiowych. W przypadku konsolki Nintendo za dodatkowe multimedialne usługi, które w PSP są dostępne standardowo, trzeba dodatkowo zapłacić. Przeglądarka internetowa – zmodyfikowana wersja Opery – to wydatek 170 zł. Natomiast 130 zł kosztuje odtwarzacz MP3 (z wbudowaną pamięcią), który jako osobny moduł jest montowany w odpowiednim porcie rozszerzeń.

Pod maską

Budowa PSP odrobinę przypomina peceta. Urządzenie wykorzystuje procesor centralny oraz oddzielny układ graficzny posiadający własne 2 MB pamięci. Ponadto konsolka ma też 64 MB pamięci RAM. W urządzenie jest wbudowany moduł Wi-Fi, a akumulator wystarcza na 4–5 godzin nieprzerwanej rozgrywki.

Nośnikiem gier jest tu rodzaj miniaturowej płytki DVD, tzw. Universal Multimedia Drive o pojemności 1,8 GB, której czytnik znajduje się na spodzie konsoli. Front urządzenia zajmują przyciski sterowania. Po lewej znajdują się klawisze kierunkowe oraz analogowa gałka. Prawa strona to cztery klawisze akcji. Na górnej krawędzi obudowy znalazło się jeszcze miejsce na dwa klawisze.

PSP doczekało się już trzech wersji i na razie Sony nie zapowiada premiery kolejnej. Pierwsza wersja konsoli – PSP-1000 (tzw. Fat), w porównaniu z obecnie dostępną PSP-3000 była cięższa – ważyła 260 g (obecnie 179 g) i grubsza – miała 23 mm (17 mm w wersji 3000). Miała też mniejszą o połowę pamięć RAM, nie miała wbudowanego mikrofonu ani wyjścia TV. Środkowa wersja PSP-2000 (tzw. slim & lite) od najnowszej PSP-3000 (nazywanej slim & bright) różni się jedynie brakiem mikrofonu oraz powłoki antyodblaskowej na ekranie.